Onthulling en viering
Langzaam glijdt het doek over het enorme beeld heen en dek ik het af.
Het mag rusten en rijpen. De komende maanden zie ik het zelf ook niet meer, want dan kan ik mijzelf er tijdens de onthulling ook weer over verwonderen. Deze herfst heb ik dit beeld afgemaakt. Ik ben dit droge, warme najaar dankbaar, want die heeft me de ruimte gegeven dit kolossale stuk marmer eindelijk te voltooien. 10 jaar lang werk ik aan dit beeld en dus 10 jaar lang verhuis ik elke keer tonnen marmer met mij mee. 10 jaar lang, ik had nooit gedacht dat dit beeld zoveel tijd nodig had.
Het is het grootste blok marmer dat ik ooit heb geïmporteerd vanuit Portugal.
Meteen bij de eerste aanblik denk ik: “Wow, dit stuk!” 1200 kg, 1 meter hoog, ruim 110 breed en 80 cm diep. Ze is bijzonder. Normaal zijn het vierkant gezaagde blokken, maar deze heeft al een bepaalde ruwe kant en een eigen vorm. Het is vooral lang. Met een krijtje teken ik erop hoe ze het moeten zagen. Zodra het blok uit de container komt in Nederland begin ik eraan te werken.
Er zit een scheur in. Ik splijt een blok van 120 kilo af en stort me vol overgave op de rest. Zo’n gigantisch blok wat niet te tillen is en ik met alleen een hamer en een bijtel als werktuigen. Door het handmatige hakken geef ik mezelf over aan de tijd en het materiaal. Het gaat niet sneller dan dat het gaat.
Mijn moeder wordt ziek en de zorg voor haar is mijn prioriteit. Anderhalf jaar gebeurt er niks met het beeld. Het ligt er maar. Heel soms blaas ik even stoom af op het marmer. Het eerste beeld dat ik maak na het overlijden van mijn moeder is van het blok dat ik door de scheur heb afgespleten.
Ook het grote blok pak ik weer op, maar meerdere keren word ik gedwongen om het te laten liggen. Een keer maak ik het bijna af. Tijdens Harderberg Beeldenstad sta ik tussen het publiek om het live af te maken. Ik sta klaar om te beginnen, omringd door mensen, en ik voel het: Als ik het nu doen, dan verval ik in de snelheid waarmee we de dingen doen. Dan mis ik dat specifieke wat alleen ik erin kan leggen.
Ik heb vrijheid en veiligheid nodig om mij met mijn werk te verbinden, zodat ik erin kan leggen wat ik erin wil leggen. Hoe sterk mijn verlangen ook is om het af te maken, ik ga pas een jaar later weer verder.
En dan is daar de hete zomer en warme herfst van 2018. Ik krijg alle ruimte en tijd om buiten mijn werk van 10 jaar lang te voltooien. Ik saboteer mezelf nog een paar keer. Het afmaken is een soort opluchting. Een wow-gevoel en tegelijkertijd is er een soort rouw-gevoel. Het loslaten van zulk groot werk vraagt om moed en een soort idiotie.
De tijd om het los te laten is daar. Op 18 mei vind de onthulling plaats door Janneke de Kler van De Schitterende Ondernemer. Het doek zal worden weggetrokken en ik nodig je uit om samen met mij je te verwonderen.
Zou je het kunnen laten weten als je komt info@atelierkarenandre.nl
