Deze blog is geschreven door Annemieke Bergsma van B&B Drentse krent.
Sinds een jaar staan er houten kunstwerken in de tuin van Drentse krent. Op weg naar onze bescheiden boomgaard passeer je vier hofjes, omgeven door buxusplantjes. Die hofjes schreeuwden destijds om bewoning, want op zichzelf stellen de haagjes niets voor.
Eén hofje had asiel gegeven aan een conifeer op stam.
Maar dat maakte dubbel niets… Om de hofjes te laten pronken moest er dus bijzondere vulling komen…
- Rozen?
- Mooie laaggroeiers met gekleurd blad?
Ik had er bijna een prijsvraag voor uitgeschreven. Maar Karen André had zonder vraag de prijs al gewonnen.
Ze plaatste vier van haar houten kunstwerken in de hofjes. Alsof ze er voor gemaakt waren!
De buxusplantjes lijken wel harder te groeien – van trots, denk ik dan. En ik vrees het moment dat ik afscheid moet nemen, als een beeld een koper heeft gekregen…
Elke dag passeer ik de hofjes met de houten beelden.
Als eerste komt ballerina naar me toe gedanst. Daarachter lacht hond als een vrolijke snuiter. Ik moet me bedwingen om hem niet een aai over z’n kop te geven.
In het midden staat het stelletje, nog wat verlegen draaien ze om elkaar heen. En achteraan staat zij. Zij hoeft geen ballerina te zijn om haar vrouwelijkheid te tonen.
De jeu de boules baan ligt naast de kunsthofjes. Een favoriete plek om na het eten de vertering in gang te zetten. En als zoonlief weer eens onverslaanbaar is, zie ik in mijn ooghoek dat hond me een beetje uitlacht.
Maar ballerina laat me voelen dat lichtvoetigheid ook bij jeu de boules de beste houding is. En zij moedigt me aan: Doe gewoon nog een potje! De houten beelden zijn onze toeschouwers en ik voel me dankbaar voor zo’n publiek.
Maar ‘het’ moment is onvermijdbaar.
Een gast vertelt me dat hij graag giraf wil kopen. “Giraf?” Hij ziet de vraagtekens in mijn ogen en licht toe dat hij één van de kunstwerken bedoelt.
Het blijkt dat hij het over hond heeft. En dan besef ik dat de abstracte vorm de fantasie het beste prikkelt. Het geeft je de gelegenheid om je eigen verhaal te maken.
Voordat ik er erg in heb, ligt hond al in de auto op weg naar een nieuwe bestemming met nieuw publiek. Wat overblijft is een lege vierkante plek.
Ik laat het nog even zo, ter nagedachtenis aan hond alias giraf.
Karen gaat de lege plek weer met een nieuw werk vullen.
En dat is maar goed ook, want eenmaal gewend aan kunst, is het moeilijk zonder. En ik ben nieuwsgierig…
- Wie of wat komt het viertal weer aanvullen?
- En wat doet dat met onze toeschouwers?
Kunst leeft. Voor je er erg in hebt, heb je een heel publiek. Of heb ik nu teveel fantasie?
Geef een reactie