Introvert, verlegen en dyslectisch. Niet zo’n handige combinatie, zeker in de huidige, snelle (online) tijd. Als ik terugkijk op mijn leven als beeldhouwer, dan hebben deze eigenschappen er regelmatig voor gezorgd dat ik mijn bezieling en passie verloor. Hoe gebeurt zoiets, hoe ga je ermee om en vooral: wat zijn oplossingen? Daar gaat deze blog over en ik begin heel concreet:
Door mijn verlegenheid koos ik vaak voor een veilige weg:
- Samenwerkingen vanuit de hoop dat de ander naar buiten zou treden.
- Bij te weinig verdiensten veilig terug vallen op psychiatrisch verpleegkundige zijn.
- Allerlei dingen ontwikkelen om te proberen daar geld mee te verdienen.
- Workshops geven als hoofddoel zien
Mijn dyslexie heb ik ook vaak als excuus gebruikt:
- Dan hoef ik niet naar buiten te treden met mijn beeldhouwwerk.
- M’n website en Social Media bijhouden kan niet, dus hoef ik me er ook niet in te verdiepen.
- Anderen stukken laten schrijven en er niet zelf de verantwoordelijkheid voor nemen.
- Niet de moeite te nemen om mijn mail goed te lezen en daardoor expositie uitnodigingen missen.
In 2013 gebeurde er echter iets wat mij op scherp zette:
Ik kreeg een uitnodiging voor een expositie in Milaan. Het mag duidelijk zijn dat ik daar in eerste instantie dus niet op reageerde… Er volgden meer mailtjes. Ik bleef niet reageren. Totdat er een mailtje kwam dat openende met:
“Please Karen, why are you not responding?”
Ik ging lezen en had meteen een prachtig excuus: de reiskosten. Een vriendin die dat hoorde, zei resoluut: “Je hebt er nu wel het geld voor, dus je moet het doen!” Ik heb het gedaan. In eerste instantie was ik verbaasd over het werk waar zij voor hadden gekozen:
Ouder figuratief beeldhouwwerk.
Beelden die ik eigenlijk het liefste een beetje achterhield. Waarom? Op dat moment gebeurde er iets met me…
Ik ging terug naar de periode dat ik begon met beeldhouwen. De tijd waarin ik mijn passie en bezieling voor beeldhouwen ontdekte.
Net als toen nam ik een rigoureuze beslissing.
In januari 2014 heb ik mijn BIG registratie laten verlopen. Ik kan dus niet meer werken als psychiatrisch verpleegkundige.
Mijn toenmalige werkgever vroeg om nog 3 maanden langer te blijven werken. Mijn hart zei nee, ‘t hoofd “ja”. Achteraf ben ik blij dat het zo gegaan is. Het heeft me geholpen over een laatste drempel te stappen.
Ik realiseerde me daardoor namelijk echt volledig dat bezield werken aan mijn beelden om veiligheid en rust vraagt. Die veiligheid en rust voelde ik niet op de plaatsen waar ik toen woonde en werkte. Ik ging op zoek en ineens…
…kreeg ik van leegstandsbeheer een huis aangeboden.
Bijna letterlijk onder hoogspanningsmasten. Gelukkig bleek uit een test bleek dat dit voor mij geen gezondheidsproblemen zou opleveren. Ik heb zelfs vriendschap gesloten met ze! Zij dragen bij aan wat ik nodig heb: rust en veiligheid om mijn bezieling te hervinden.
Ik heb het figuratief werken weer opgepakt. De laatste jaren had ik de techniek van het abstract beeldhouwen verfijnd en ontwikkeld, ben ik in de vormgeving zó bezig geweest met bewegingen te laten ontstaan door begrenzing – past dit wel in figuratief werken? Ja!
Het is mooi om te ontdekken wat mijn abstracte werkvaardigheden toevoegen aan het figuratieve beeldhouwwerk. Het resultaat van jezelf de tijd en ruimte geven is er inmiddels: twee bijzondere werken. En ik heb een basis gelegd om hiermee door te kunnen gaan.
Belangrijke valkuilen weet ik nu te vermijden.
Zoals mijzelf verliezen in techniek en perfectie. Als ik mijn bezieling blijf voelen en niet bang ben om haar weer kwijt te raken, dan wijst ‘het’ zich vanzelf. Dat ik over dit alles schrijf, is ook een belangrijke stap. Door het te delen, gaat het nog meer leven. Wordt vervolgd!
Geef een reactie